Ang alam ko lang...

Sabi ng isang malapit na kaibigan, hindi raw totoong 'what you don't know won't harm you', bagkus nakasasakit din daw 'yon. Pagkabasa ko nun, bigla ko lang nasagot ay, 'mas masakit 'yon'. May kung anong malalim na pinaghuhugutan kung bakit ko nasabi 'yon, at ang alam ko apektado ako.

Alam naman na siguro ng karamihan na hindi sa lahat ng oras ay mas mabuti nang walang alam kaysa meron, dahil may mga pagkakataong mas masakit ang naidudulot ng mga bagay na hindi natin nalalaman kapag dumating ang oras na ito'y naibunyag sa atin.

May mga panahong masaya na tayo sa ating mga nalalaman at nararamdaman kung kaya't maaari at posibleng hindi natin kayang tanggapin ang mga pagbabaagong nagaganap. May mga panahon ding hindi tayo nakokontento sa ating mga nalalaman at nararamdaman na gusto nating makakuha at makaranas ng bago. Ang buhay nga naman sabi ng ilan, pero ganoon nga siguro talaga.

Ngayong Semana Santa, panahon para sa karamihan magmunimuni at ipahinga ang mga puso't isipan.

At ako? Panahon na siguro para simulan ko na ring isipin at pag-isipan kung saan nga ba ako patungo, kung saan nga ba patutungo ang aking mga nararamdaman at pinag-iisipan. Dahil ang alam ko... di ko pa alam kung kaya kong tanggapin ang mga pagbabagong darating. Basta ang alam ko rin lang sa ngayon ay nahihirapan akong tanggapin ang mga kasalukuyan kong nalalaman at nararamdaman; di ko alam kong kaya pang dalhin ng puso't isipan ko ang mga darating pa. (I'm coping...)

Ikaw? Sa mabilis na nagbabagong mundo, klima (climate change lang?), panahon, pagkakataon, at makamundong mga bagay, handa ka bang tanggapin ang mga pagbabagong nagaganap at magaganap sa buhay mo?

Before I could even log-in to this blog...

I had to type your name because it's still in my 17-character password. I never found time to change it. Maybe I'm just lazy. Or maybe in the subconscious, I am keeping it as a metaphor that you'll always be part of my past. No matter how I abhor that.

I read on Facebook:

"Someone popped a question...and someone said yes. Congratulations ___ & ___!"

I wonder what could be the question, to which you replied with a yes.

"Are you a flirt?"
"Are you self-absorbed?"
"Are you a whore?"

So yes, you are getting married. And what I hate about this point in time...is the feeling, that as our small world celebrates with both of you, it is watching me too.

And I must admit that it is still painful. A painful a betrayal.

Like an old scar sliced open.

Price tag.

Ngayon ko lang nalaman na nakakaiyak pala ang kantang Price Tag. Seriously, Price Tag talaga.

Kumain kami kanina ng mga kaibigan ko sa Chicboy (yehes, libre promote) at syempre, bilang may banda dun, kung anu-ano na namang music yung kinakanta. 

Nung umpisa, mga love songs na medyo luma hanggang sa kumanta sila ng mga bagong kanta at tumanggap ng requests from the audience. Tatlo yung vocalists nung banda--dalawang babae na yung suot e parang kung saan-saan sila sumabit kaya kaunti na nga lang ang natira, nagkapunit-punit pa at isang lalaki na lakas maka super saiyan ng buhok with matching red feather earring. 

Dahil matagal dumating yung order, natuon for awhile yung atensyon namin sa kumakanta. Nahiya nga kami kay ate vocalist a kasi part ng damit nya ang kanyang brassiere. Si ate vocalist b naman, sa sobrang pagkapunit-punit ng pantalon, hindi ko maiwasang magtanong kung ilang beses kaya sumabit-sabit sa daliri nya sa paa yun bago nya naisuot.

Anyhow, yung dalawang girl friends kasi na kasama ko, recently, ay parehong kaka-break lang sa mga kasintahan nila. Si girl friend a, before valentines sila naghiwalay (o diba, winner sa sakit yun?!). Si girl friend b naman, mas fresh kasi kahapon, ay hindi, actually, kani-kanina lang (o diba, just imagine kung gaano mas winner ang agony nun).

So itong dalawang girl friends ko, habang emote na emote kumanta ng love songs yung mga vocalists e emote na emote din sa pag reminisce ng kanilang relasyon sa respective ex boyfriends nila. Yung unang kanta, “Right Here Waiting” so itong si girl friend b, nalungkot naman. Ayun, first song palang tumulo na ang luha. At one point, kinanta yung “I Love You Goodbye” na breakup song ni girl friend a last month kaya medyo na-sad ang lola mo sa pagkarelate.

Buti nalang dumating na yung order kaya medyo na distract kami. Pero, nung kinanta yung Price Tag, aba, itong si girl friend b, biglang naiyak. Hindi sya naiyak sa I Love You Goodbye pero sa Price Tag, bumigay??! So kami ni girl friend a, nagulat naman.

Since maingay sa area, I texted girl friend b, “ok ka lang ba? gusto mo paalisin ko na yung banda?:)” then she replied, “:(( naiiyak ako. Nakikita ko mga nag gigitara  at nagdadrums, naaalala ko sya.”

Ang pag-ibig nga naman, nakakatanga at nakakastress talaga. hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong matuwa na hindi ko pa nararanasan ang pag-ibig na yan. Haay.

Anyhow, tuwing nakikita kong umiiyak tong si girl friend b, hindi ko maiwasang mabwiset dun sa ex nya. Kilala kasi namin, ilang beses na rin namin nakabiruan at hindi ko lang matanggap kung paano nya sinaktan yung kaibigan ko. Wala naman akong karapatan na husgahan ang sino man sa kanila pero bilang kaibigan nga ni girl friend b at kasama pa sa trabaho, syempre, may malasakit ako. At ayoko talagang pinaiiyak yung mga taong malapit sa akin. Haay buhay. Basta, ang Price Tag, nakakaiyak rin pala.

Wanted You More

I think this song was written for me.

"I guess I wanted you more, but I don't need you anymore"

Undecided

The result is out. It's a cyst. Oh well. Sabi ng doktor, hindi naman siya makakaapekto sa health ko kung di ko ipapaopera. Takot talaga ako sa operation. Ni hindi ko pa nga naexperience ang maconfine, operation pa! Sabi ni dok may possibility pa raw na lumaki ang bukol. Mas magiging malaki ang scar pag nagkaganun. Sa ngayon, wala pa akong desisyon.

"Lord, ikaw na po bahala. Help me decide kung ano ba ang dapat gawin. I can't do this alone. Kung ano man po plan mo sakin, i'll accept it wholeheartedly."

All is well.

Lack

Kailangan ko na ulit yung drive para sa maganang pagtatrabaho. Iyon bang inspirasyon at motivation, lalo na focus...para kasing nawawala na 'yong mga 'yon.

Kailangan ko talaga bago pa man mahuli ang lahat.

Bakit Kaya Ganun?

Yan lang ang madalas kong tanong ngayon.

Kung kelan maayos ang takbo ng trabaho eh may isang aspeto naman ng buhay ang magkakaroon ng problema.Kung kelan sanay ka nang mag-isa sa buhay-buhay at masaya ka na dito eh magkakaproblema sa ibang bagay.

Alam kong may dahilan ang bawat problema. Pero di ko talaga maiwasan ang magtanong kung bakit ganun? Hindi nagiging perpekto ang isang linggo. Sana magkaroon ng ganun. Yung masaya at nasa ayos ang lahat. Pero alam kong hindi ganyan ang buhay. Bako-bako talaga ang daan.

Sa coper/s na may parehong katungan, pag nakakaramdam kayo ng lungkot at pagkabigo, just tap yourself and say, Aal izz well!

Kay tagal mong nawala; babalik ka rin...

Sabi sa akin ng kaibigan ko noon, ang tao raw, kapag malungkot, maraming naisusulat. Parang gusto ko nang maniwala kasi dahil naging masaya ako nitong mga nakaraang Linggo, nawalan ako nang panahon at motivation para magsulat. Pero alam kong sa pagtatapos ng buwang ito, magsisimula na naman akong lamunin ng kalungkutan kaya tiyak na marami na naman akong maiisip habang matagal na nakatulala sa kawalan. Haaay.

Now Playing in my Heart.....

The love i'm sending, ain't making it through to your heart....

Throw a party!

Simsimi told me to give you a hug as a gift. *huuuuuuuug* :)

Insensitive!

Hindi mo alam ang pinagdaanan ko dun! Hindi mo rin alam ang nararamdaman ko! Naiinis ako sa'yo! Alam mo na kung sino ka! Suntukan na lang oh!

Mouth Zipped

Paumanhin. Mananahimik muna ako pansamantala. Gusto ko lang ulit mag-isip. May mga nais lang akong masiguro sa buhay ko. Babalik ako mga mahal kong copers. Pangako.