Memories...just in time...

I never thought I will hear this song again.

I used to listen to this back in grade school whenever I was alone at home. I felt very attached to this although I didn't understand the lyrics. This was track 12 in one of the tapes my mom brought home from Korea.

I lost the tape years back without knowing the meaning or even the title of this song.

But because of the recent Kdrama I've seen (Reply1997), I learned how to appreciate it even more. It all came back to me like a cold breeze in the night.

And now that I can understand Hangul, I realized why I love Memories by Sa Joon.:)

A day in the crowded universe.

I was reading an Eros Atalia, anxiously waiting at the smoking area of Starbucks Shangrila.

You finally came. I shook your hand. And I introduced myself like stranger.

Awkward.

You sat on the chair opposite mine. But I suggested that you sit on the chair in my left instead. Probably, I was trying to assure you that this is not a confrontation.

You didn't quite know what to say, so I broke the silence, "I heard you met somebody and that you're getting married now. Congratulations."

Your face seemed lost in my sarcasm for bit before I assured you it was just a joke.

You said you're sorry.

That you betrayed me.

I told you I didn't want to use the word "forgive."

Because it's too theological.

We talked for almost three hours at the smoking area of Starbucks Shangrila, where it felt like it was just the two of us.

But I knew right there, we're now just two specks in a crowded universe.

Adios 2012

Today, I'm already writing my year-end entry. Feeling ko kasi, ang mga dapat kalimutan, ay dapat nang kalimutan sa taon ding ito. Gusto kong pagsimula ng 2013, hindi na ako magsusulat tungkol sa mga nangyari sa 2012 ko.

Sinubok ako ng 2012. Sinubok ang aking tatag bilang tao, sa trabaho man o sa lablayp.

Trabaho. Napagod ako ng sobra sa taong ito. Yung tipong pakiramdam ko, tinambak na ng mundo ang lahat ng trabaho sakin. Bagay na ikinalungkot at ikinawala ng aking gana. Dumating sa puntong hindi na ako masaya sa trabaho kaya naman naisip ko nang magresign. Pero, hindi naman nangyari. Buti na lang. Dumating ang maraming blessings nitong patapos na ang taon. May mga pahabol na pag-ere. Pero may natutunan ako ngayong taon. Care less. Hindi ko papasanin ang mundo para lang sa trabaho. :)

Lablayp. Walang kamatayan 'to. Haha. Dito sinubukan ang aking pasensya, pagmamahal at pagkatao. Hindi ko na iisa-isahin ang mga nangyari. Sa mga sumusubaybay ng aking mga entry, malamang alam na nila kung ano ang nangyari. May mga natutunan ako ngayong taon na dapat mai-apply ko na sa susunod. Ika nga ni Pareng Ramon, there is more to life than love. Hindi dapat umikot ang ating mundo sa mga taong hindi tayo kayang mahalin. May mga tao tayong makikilala o kilala na dati na mas magbibigay satin ng pagpapahalaga, kung matututunan lang nating silang tingnan ng mabuti. May taong nakalaan para sa atin. Sa parte ko, akala ko natagpuan ko na pero hindi pa pala. Kaya looking forward ako sa 2013. Hehe. Anyway, kahit nasaktan tayo, dapat pa rin nating ipagpasalamat yun. Ito yung madalas kong sabihin sa sarili ko at ito rin ang linya kaya nakamove on ako. Siguro, ito ang paraan ni Papa God para hindi ako makasakit ng tao sa future. Palagay ko lang kasi, kung naging kami man, baka masaktan ko lang siya. Mas mabuti na lang na ako na ang masaktan ngayon kesa makita ko siyang nasasaktan sa mga darating na mga araw na magkasama kami. True love it might be but I really have to let this feeling go. Ang gusto ko lang ngayon, malaman kong masaya ka. Ayoko ng sagot na sakto lang. Gusto ko, darating ang panahon na pag tinanong kita kung masaya ka ba, ang isasagot mo ay oo. I really wish you true happiness and regularization (you-know-who-you-are).

Ngayong patapos na ang taon, iiwan ko na ang masasamang alaala nito. Pero dadalhin ko ang mga aral na natutunan ko. Salamat sa mga tunay kong kaibigan na hanggang ngayon, nanjan pa rin sa tabi ko (not literally). Kayo ang mga anghel sa lupa. Marami tayong gagawing alaala sa 2013.

Copers! Sana, mabawasan na ang sakit at pait sa 2013. Hehe!

random realizations

And when I heard you say you wish you didn't attend Lhet's debut party,
I realized how deep and how much I've hurt you to the core.

Deep enough to want me uprooted, deleted from your memory.
Enough for you to wish you never ever met and laid your eyes on me.
For you to regret everything.

That's when it hurt the most.
Because I proved you did love me that much.
But at the same time, it hit me that I can never ever have you again.
And I knew, yes, I knew deep down, I should let you go.

Oh Em Geeee!

Hindi pa man 2013, may patikim nang kilig si Papa God sakin. Nangyari ang lahat sa Christmas Party. Ambilis lang ng happenings!

Dahil sa lasing na host, lasing na boss, makulit na manager at cool na mga katrabaho, napadpad ako sa stage kasama si Mr. Engineer (eto yung matagal ko nang "pinagnanasaan"). Charot. Napilitan din siyang hawakan ang mic at magbigay ng special Christmas message para sakin live via satellite! Oooohhh yeaahhh!! Siyempre di ako nagpahalatang kinikilig (kahit hanggang tenga ngiti ko). Dapat sasayaw pa kami pero dahil hindi raw siya marunong, di na natuloy. Anyway, akala ko dun na magtatapos ang lahat. Hindi pa pala.

Dahil ulit sa lasing na boss, bigla niyang tinawag si Mr. Engineer at pinaupo sa tabi ko. So wala siyang nagawa kundi sumunod. Nag-usap kami. As in usap. Ilang inches lang ang layo namin sa isa't isa. Waaaaaa! Infeyrness, hindi siya boring kausap. Pinag-usapan namin ang trabaho, high school at college life at pinakialaman ko na rin ang construction ng aming station na siya ang may hawak.

Inabot kami ng 2:30 ng madaling araw. Natapos ang aming pag-uusap sa simpleng hand shake. Hindi ko alam kung kelan ko ulit makikita ang kayang napakagandang smile pero babaunin ko ang moment na yun. Aaayyyii!

Papa God, you're the best! Thank you! Mwwwwaaahhh!

Kupal

Para kay Labanos.

 

Kulang ang lahat ng pagsisikap ng isang tao sa lahat ng aspeto para sa mga taong hindi karapatdapat makatanggap nito. Ang saklap lang na napunta tayo sa mundong may mga taong gustong magpaikot ng kapwa nila sa kanilang mga palad. Mas masaklap dahil ang kamalian ng iba ang kanilang hinahanap at idinidiin nang hindi muna tumitingin sa salamin para tingnan ang mas madumi nilang repleksyon. Ngunit sino ba naman ako para maghusga sa katunayang isa rin akong hindi perpektong tao? Alam ko ring isa akong biktima at salarin na rin ng makamundong pag-uugali.

Gayunpaman, Labanos, patuloy kang sumibol at patunayan sa kanilang mali sila. Kung magkataong manaig ang kawalang hustisya, nandito kami para tumulong at ipagtanggol ka.

Hindi ba't kaya tinawag kang Labanos para ipakita na maiitim nilang budhi kumpara iyong busilak na at malinis na puso katulad ng maputi at malinis na labanos?

(Para sa isang kaibigan at katrabahong pinagkaisahan ng mga bakulaw, na napagod na sigurong ipagtanggol ang sarili dahil una pa lang ay inalisan na ng karapatang pagkatiwalaan. Para sa lahat ng mga "gulay" kong kaibigan na sina Kerrot, Talong, Okra at Patola na patuloy na titindig at ipagtatanggol ang isa't isa hangga't maaari at hangga't nasa tama.)

Quota Ka Na!!!!

I was caught off guard by your words. Sadly, I wasn't expecting you to say that. Sakin pa? Sino ba ang aloof these past few days? I was really trying to bring back our friendship pero parang ayaw mo na. Suko na ako sayo, teh! You've hurt me BIG time.

Learning It the Hard Way

It's God's way for us to realize things fast. I mean, really fast.

I was amazed how Albayanos prepared for Typhoon Pablo, days before it entered the Philippine Area of Responsibility. Though PAGASA says, it may not directly hit Albay, authorities already planned its preemptive evacuation. 350,000 individuals will be evacuated a day before Pablo will be felt in the province. Obviously, Albay learned its lesson when Typhoon Reming struck the province, six years ago. Fortunately this time, with the preparations plus prayers of the Bicolanos, God spared Bicol Region from the strongest typhoon for this year. But it didn't spare Mindanao. Hundreds died, again, days before Christmas. Remember last year? Tsk tsk. When will we ever learn? Complacency on the part of the local government and on the residents as well

Just today, the whole world was shocked when pound-for-pound king, Manny Pacquaio, was knocked out by Mexican boxer and, should I say, his greatest boxing rival, Juan Manuel Marquez. Really? Knocked out? And hey, during the 6th round? Immediately, it became the trending and hottest topic worldwide. Some even posted on their timeline the famous line from Howie Day's Collide. True enough, even the best fall down sometimes. But, we should realize that God maybe teaching Manny a lesson, and sad to say, in a very hard way. This may not be a good year for Manny but we must give him the full respect and honor for what he has done. A true Filipino knows how to accept defeat. He is one hell of a fighter! Mabuhay ka, Pacman.

This may also not be a great December for many Filipinos, especially for those who have lost their families in Compostela Valley and Davao Oriental. And for those who have bet on Manny. Some may lost their millions. But come to think of it. Everything happens for a reason. May it be good or bad, life is teaching us a lesson. But most of the time, bad things teach us best.

For the typhoon victims, you are always included in my prayers. May you still find reasons to smile despite the tragedy. Just stand up from the fall, after all, Filipinos are best known for that. For Manny, we can never have it all but I might say, that you made us proud.

For the copers, some of you maybe going through rough times but just keep fighting! #positivevibesfor2013

Published with Blogger-droid v2.0.9

Getting Used to Something

One time it hurt like it was not going to end. The agony had been prolonged in ways I thought I could never sustain. Every breathe hurt and reminded me of the things I should have done yet had selfishly taken for granted. I have been inhaling pain and exhaling volumes of regrets. Life was hell back then. And that could still be an understatement.

I unconsciously deprived myself the right to be happy. I have wallowed in self pity and self hate. I've found no one to blame so I ravaged with this alone. I surrounded myself with negative emotions which successfully weighed me down until I can move no more.

My sentences were mainly composed of could have beens and should have beens. What ifs flooded my mind and my thoughts were full of missed chances and wasted opportunities.

I have stopped moving. I refused to live. I could not forgive myself.

But well, a person can only take too much. I got tired of feeling tired all the time.

I've been hurt and wounded deep enough to penetrate through my bones. I've been shattered and broken into pieces. I have known death even when I am still alive. And because of these, I were left with only one option, to find the cure for myself otherwise I'll be sleeping with the ghosts of my past, forever.

I have tried ways to find that antidote. I've asked people to pick up my pieces and fix it for me. And I failed.

I've been to places far enough to be journeyed alone. I traveled all by myself and searched every corner of possibilities laid in front of me. Yet I found nothing. The people to whom I have given and trusted my broken pieces eventually gave up. They didn't know the whole me and made it difficult to complete me again. They saw me as a puzzle with several missing pieces. They knew I will never be complete.

And for the thousandth time, I was alone again. There's no more noise to hide my silence and there's no crowd to which I could pretend I belong.

But for whatever it's worth, I am glad that that moment happened. I've reached my lowest point and there's no other way but to get up and keep moving forward. Little did I know that what I was looking for all those time, the cure that I've been desperately searching for so long, is right inside of me.

I forgot that in process of loving, hurting, moving on, and living, I have to know myself first and love me for whatever I'll discover.

I forgot to forgive myself for all my flaws and mistakes. I forgot to forgive myself which made it hard for me to accept things that could never be fixed anymore.

I forgot that it is I, more than anyone else, who know my own pieces and their own places. There were pieces broken beyond repair but still those pieces belong to me. And because of that, I accepted the challenge of living with these wrecked fragments despite their condition.

I am still hurting but not quite as painful as before.

Hindi tungkol sa pag-ibig ang post na ito.

For the 8 p.m. news bulletin, one of the stories I chose to air was all about the damage caused by Typhoon Pablo to the banana industry. To set the facts straight: 10,000 hectares of land planted to banana was destroyed. Exporters say they lost $318 million. The Philippines is the third largest banana exporter in the world.

But my program manager didn't approve airing the story saying it doesn't seem proper to talk about business in a time people are still looking for their dead. But I told her it's just one of the many aspects of disaster reportage: you show the extent of damages. How could the massive loss of livelihood be not a valid story?

May mali ba sa editorial judgment ko?
O sadyang callous lang akong tao?

Hasta La Vista, Chi!

Isa siguro sa mga barkong yan ang sasakyan niya. Nalaman ko kanina sa FB na umalis na ang isang kaibigang hukbong dagat. Ni hindi man lang nagpaalam ng maayos ang loko. Nagkita pa kami kahapon pero napakadistant na niya. Hindi niya ako kinausap. Di man lang siya nagtext. Haha. Naalala ko tuloy yung sinabi niya dati, sa Bicol lang daw siya nahirapang umalis. Marami raw kasi siyang naging kaibigan dito at isa ako dun, kaya mas mahirap lalo. Nakanaman!

Hindi ko alam kung kelan ulit kami magkikita. Matatagalan daw siya sa barko. Nakakalungkot pero masaya akong matutuloy na ang matagal nang naudlot na parte ng pagiging isang hukbong dagat. Hanggang sa muli kaibigan! A snappy salute to you! Hooyaaah!

Fail

I tried to look for your flaws and imperfections to help me, at the very least, deny what I feel. Yet the deeper I dig, the more I know you and your past, the stronger this feeling grows.

Hello World

            It's 2:59 in the morning, katitimpla ko lang ng kape, i need to be awake cause im on duty. Turning on the computer, clicking my folder of songs that i collected mula nung natuto akong gumamit ng network here at the office. Picking songs that suits my mood this day, pressing play to listen to it. And as the music started to roll inside my head, it suddenly poked my memory bank. And every lyrics of every songs that's been playing, reminds me of my past. Ewan ko ba, iba rin talaga ang dating ng malamig na simoy ng hangin sa twing sumasapit ang ganitong buwan. I know na lahat naeexperience ito, that everytime we remember something or someone on our past that made a mark on our lives, the question " what if? " comes in our mind. Ano nga bang pwedeng mangyari if ganito or ganun ang ating ginawang desisyon nung mga time na yun. Hehehe, medyo magulo ang pag iisip ko ngayon. Pero the truth is, everytime i remember those times, it makes me smile, and want to go back at that moment, even just for a moment :).
           Minsan, di nawawala sa isip ko na mangamusta. Minsan, gusto ko ding balikan yung lugar na aking napuntahan, na minsan nang nag pangiti sa akin at nag iwan ng alaala sa aking isipan. Hope you'll like the song that i've attached here. Sa mga copers naman, ano na bang bago sa inyo :), hope na hindi puro stress ang nararamdaman ninyo na dulot ng tinatawag nating love, hehehe. Sa pagtatapos ng aking pagsulat ngayon madaling araw, ngayon ko lang na realize, malamig na pala ang kape ko, hehehe. Sensya na, magulo lang talaga ako mag isip :).

155

Who would have thought that from January until today, we already have 155 entries for Coping! Ang ibig bang sabihin nito ay maraming sawi o mas sinubok ang ating mga puso ngayong taon kumpara last year? And to think, hindi pa tapos ang 2012!

More entries copers. Huwag nang itago ang mga nararamdaman dyan. Bahala ka, baka mabaliw ka. Charot.

Excuse me

#Malingmali ang pinapalabas niyo na bitter akong tao. Hindi lang talaga ako sweet sa inyo at SA INYO lang. Kupal.

Published with Blogger-droid v2.0.9

Mr. Engineer

CONGRATULATIONS!

Engineer ka na!
I can almost hear you say "Sa wakas!"
Yun naman ang alam kong sasabihin mo.
Medyo may delay, you almost gave up and almost decided to shift course, but look at you now! (I know I wish I could...) Mr. Engineer!
I remember nung yan pa ang code name ko para sa'yo.

I can almost feel how happy you are.
I can almost see that dimple of yours ngayong ngingiti ka paggising mo with the thought that after everything, you made it.

Sobrang saya ko para sa'yo...sa tagumpay mo.
I always waited for this day to come to you. 
I only wish I was there for you with that struggle of yours...and celebrate with you now that the fruits of your label has come.
But someone's in that place now. 

Kahit batiin ka nga lang, hindi ko magagawa.

At least, it happened on the 24th and 25th of November. Those fateful days. 
Everything about that night when you whispered in my ear that you love me exactly three years ago from these dates, are forever kept safe in my memory.
I know, I was with you during these days of your exam, as I lay nostalgic about what could have beens and where we might be if i didn't do "it".
I hope with all of me that at least, somehow, I crossed your mind.
Who knows, maybe these are your lucky days.

You once told me, pangarap mong makasama sa Top 10 ng Civil Engg Boards.
I remembered laughing a little about it kasi akala ko nagjo-joke ka lang but you were serious about it.
You weren't the studious type naman kasi. Dati nga laging okay lang sa'yo basta makapasa.

Hindi mo man nakamit yun, I'm sure sulit lahat ng efforts mo.
And I'll always be so, so very much proud of you.

You've come a long way...long way away from me, from us.
And I'm not sure I can say exactly the same for me.
Some strings of my heart are still attached to yours or to that part of your past where you allowed me in your life, contrary to the now.
But truly, sincerely and from the bottom of this abyss where my heart used to be before it was dragged away by you when you left, I am happy for you. 

It may not be for everything, especially that you're with probably the best girlfriend you've ever had, but I am happy for you...for what you are now.
For what you've become despite what I did to you.
As ever, you are a wonderful person and it will always come out of you.
And as always, and forever, I love you.

Sinusumpa kita!

nakngpotang trabahong to!!!

I HATE YOU...

Hindi ako magpapakamatay para sayo. Nakakainis lang kasi akala ng mga nakakataas eh pwede mong hatiin ang katawan mo sa lima at pwede kang pumunta sa iba ibang lugar at the same time.

HENAKO... pag maayos trbaho wala man lang "good job." kapag pumalpak naman, andaming reklamo.

Kaya ayoko matali sa ganitong sitwasyon dahil mas madali para sa aking magpaalam sa kumpanyang ito. At ayoko un mangyari sa ngaun dahil mahal ko ang mga tao dito. PERIOD

I hate this.

Kausap ko siya. Naiilang lang ako dahil sa problemang idinulot ng shoot namin umaga ng araw na 'yon. BInabaan niya ako ng telepono. Well, okay lang sana kasi maraming beses na rin ako nakaranas ng ganun, pero this time...this time nasaktan ako. Siguro nga dahil masyado akong attached sa taong 'to na hindi ko nahulaang magyayari 'to (though alam ko kung paano siya magsungit). Hang.

Ilang minuto pa nag-sorry siya. I got her point. I understand her. I should know it.

I can't see her in her eyes, I was shy. I hate that kind of feeling. Then, I was about to send a message to another good friend with the message, "I hate this." when I mistakenly sent it to her...yes in front of her and I was there. Fun.

I am not insensitive to disregard other people's feelings, especially her feelings. I, too, do not want someone talking behind my back but I don't care about them either.

I just felt that I was misunderstood. #sensitive101

Let's talk when we're all done.

Prediction

As I was waiting for an interviewee yesterday, I saw this written at the last page of my notebook. I remembered someone and I smiled.

OVER YOU

Gusto ko lang ishare sainyo fellow copers ang kanta ng favorite kong The Voice S3 contestant na si Cassadee Pope...

"But you went away How dare you? I miss you They say I’ll be OK But I’m not going to ever get over you" #relate #2yearsago #sothatwasmovingon

True Love (P!nk)

Bakit kapag Friday, feeling ko obliged akong magpost dito? Hahay! Tuwing Friday lang ba bumubuhos ang emosyon? Pero infeyrnes, hindi naman ako malungkot today di tulad ng mga nakaraang araw. Natuwa naman ako sa natanggap kong invitation sa peysbuk. Pero ang tanong, bakit ako Kai? Hehe. Anyway, kung last Friday naging makata ako (ehem), ngayon iba naman. Kung magdarasal ako ngayong gabi, eto ang magiging laman:

Dear Papa God,

Hindi ko alam kung papaano magpapasalamat sa binigay mong pagkakataon na makita ko ng ilang araw ang Bulkang Mayon, marinig ko ang maingay na andar ng mga jeep sa kalsada sa harap ng BU, sumakay sa padyak papasok ng subdivision at maglibot kung saan-saan at makialam sa mga bagay na pwede namang pakialaman. Pero Lord, isang napakalaking THANK YOU!
Pagpasensyahan niyo na rin po ako sa mga masamang nagawa at nasabi ko nitong mga nakalipas na araw. Kung may nasaktan man akong tao na hindi ako nakahingi ng paumanhin, idadaan ko na lang Saiyo. SORRY po. Alam kong hindi na ako nakakabisita sayong tahanan, paumanhin po.
Alam kong alam Niyo rin ang pinagdadaanan ko. Ilang araw na akong tuliro dahil sa hindi ko nagagawang bagay. Lord, alam Mo naman ang pinagdadaanan ng aking puso. Ni hindi ko maitanong ang mga dapat kong itanong na palagay ko'y final step para ako'y tuluyan nang makapagmove on. Natatakot ako sa posibleng sagot sa mga tanong ko. Baka nega. Gusto ko mang magmove on, alam kong masasaktan pa rin ako sa magiging sagot niya. Eto pala ang mga gusto kong itanong:

1. Ano ba talaga ako sa'yo?
2. Ano ang lugar ko sa buhay mo?
3. Minahal mo ba talaga ako?
4. Importante ba ako sa'yo? Bakit di ko mafeel?
5. Gusto mo bang kalimutan ko na nararamdaman ko sa'yo? Kung hindi, bakit?

Yan ang mga tanong na hindi ko kayang itanong ng personal sa kanya, Papa God. Eto kasi ang gumugulo sa isip ko. Kung malaman ko siguro ang mga sagot, baka malalaman ko na kung ano ang dapat kong gawin. Nahihirapan na akong sa bawat gising ko at pagtulog ko,siya ang sumasagi sa isip ko. Halos lahat na lang ng bagay naassociate ko sa kanya, mula sa pangalan, apelyido. Bakit naman kasi halos lahat ng pangalan ng jeep eh kundi niya kapangalan, eh kapangalan ng girlfriend. Oh em gee! Natatawa na lang ako sa sarili minsan ksi apektadong apektado ako. Kaya sana malaman ko man lang kung ano ba talaga ang lugar ko. Hirap na hirap na din kasi ako. Per Papa God, ayoko namang mawala ang aming pagkakaibigan. Kahit papaano, naging masaya naman ang aming samahan bago pa man nahulog ako sa balon ng pag-ibig.
Isang bagay ang natutunan ko, kung hindi kayang mawala ang pagkakaibigan, wag na wag mong hahayaan na umibig sa kanya. Tulad ngayon, hirap akong lumayo dahil baka masayang yung friendship na naipundar. He's been a great friend. We can talk about anything from the most basura topic to the most serious one. And I don't want to lose that. Gusto ko lang mawala ang sobrang feelings na nasa puso ko ngayon. Ako mismo ang umakyat sa itinayo kong pader para mahalin siya.
Lord, alam kong hindi ka napapagod sa pakikinig. Salamat at nanjan ka. Salamat sa mga instrumentong pinadala mo tulad ng mga kaibigan upang iparating ang iyong mensahe. Ngayon, gagawin ko ang lahat para hindi na ako makaramdam ng sakit. Susubukan ko nang makalimot at tanging pagmamahal na lang bilang isang kaibigan ang matitira. Samahan mo ako lagi Papa God. Salamat.

Nagmamahal,
Tonto =)

P.S. Ang title ng entry ay ang kantang swak na swak sa akin. Hanapin nalang sa youtube.

Oh ayan. Sana sa susunod na Biyernes, may development na sa aking ginagawa. Hehe. Sya, copers! Hanggang sa muli! Mapagpalayang gabi sa lahat.

11/23/12, 11:13pm

Salamat naman

Ang panahong wala ka nang mararamdamang kirot kahit pa anong mabalitaan mo sa kanya. At kahit anong salita ang mamutawi sa kanyang labi ay wala ka na ring pakialam. Sa aking pakiwari, nalalapit na ang panahong 'yon. Ang panahong matagal ko nang inaasam.

Somewhere in the Middle

Muli kong pinapakinggan ang kanta mo.
Habang isinusulat ang sigaw ng aking puso.
Alam kong corny na naman 'to.
Pero pakialam ko, yun ang totoo.

Makailang beses ko nang sinubukan
Na ikaw ay kalimutan.
Pero lintik lang, ako'y nahihirapan.

Hindi ko alam kung ano meron ka
Na binabalik-balikan ko pa.
Kahit na hindi ko maramdaman,
Ang pag-ibig na aking inaasaam.

Siguro nga'y hindi tayo para sa isa't isa.
Masakit pero susubukan kong tanggapin.
Na kailanman hindi ka magiging akin.


Nakalaan ka siguro sa iba,
Hindi sa katulad kong maganda.
Kidding aside, sana akin ka na lang.
Sana Lord, siya na lang.

Unti-unti kong kakalimutan ang aking nararamdaman.
Sana ako ngayo'y magtagumpay.
Puso ay muling bubuksan.
Pero kung kelan, yan ang hindi ko alam.

Kung may pangalawang buhay,
Hihingin ko sa Maykapal na tayo'y muling pagtagpuin.
Doon gagawin ko ang lahat
Upang sa huli ikaw ay makapiling.

(Fail ang aking tula on a Friday night. Dapat talaga nakipag-inuman na lang ako. Ang title ng entry ang kantang pinapakinggan ko, kantang kinanta niya na may kopya ako. Bow.)

Perstaym

Hindi ito mga rape victims. Sadyang hindi ipinakita ang kanilang mukha upang manatiling lihim ng kanilang pagkakakilanlan. Sila ang ilan lang sa mga tagasulat sa blogsite na ito. Sila ang mga kadalasang may pinagdadaanan sa ngalan ng pag-ibig. Imbes na patayin ang mga taong nanakit sa kanila, mas pinili nilang isulat na lang ito. Sila ang copers.

FUCK

I'm uber stressed and tired in this job that I want to teleport to my family in Canada right now.  I wouldn't mind taking odd jobs there like flipping hamburgers. -_-

But for the meantime that that's impossible, magmumura na lang muna ako sa isang sulok dito habang humihithit ng Marlboro black. Putang inaaaaaaaaaaa!

Dawdler: A repost

First posted on my Facebook acoount's notes, Friday, August 14, 2009 at 6:56pm.

I don't really plan anything, except when it's really needed. I do believe in "whatever will be, will be", and "I'll cross the bridge when I get there".

I don't call it as planning, I think it's more of loafing. Because life is not how fast or how eager we plan and run things. For me it's about perseverance, about staying on our feet and slogging forward no matter what.

We have our own fate, and that fate is not a straight road. It has different routes to different ends. And we have the free will to choose.

Whatever it is that we dawdle, it has something to do with our future even if it's not that accurate and real. With my friends and with the people around me who pour me with love and care, I know (and will) that I can make it through no matter what.

I also posted a photo along with this write-up but I tend not to post it for my identity. (nyahaha!) But the photo had a caption that goes... "Nung kami'y nangangarap pa lang at ngayo'y nangangarap pa rin."

-PineappleAsparagus

 

Nagbabalik

Matagal-tagal pa dapat akong babalik sa blogsite na 'to pero tila nangangati na ang aking mga daliri kanina pa. Hindi ko mapigilan. Parang may kung anong bacteria ang dumapo at kailangan nang pindutin ang mga letra sa kompyuter.

Dahil coping club nga ito, isa na namang umaatikabong emosyon ang inyong masasaksihan. Hahayaan kong dumanak ang tinta ng aking puso ngayong gabi. Umaasang pagkatapos ng entry na 'to, mauubos na ang tintang tanging nakalaan para sa mga pighati at kalungkutan.

Copers, hindi pa rin pala talaga nawawala ang pagmamahal ko sa taong dati pa'y naging paksa na ng napakarami kong entries dito. Dahil sa isang kutob at pag-amin na rin mula mismo sa kanya, nalaman kong, oo sila na ulit. Hindi ko akalaing magsisikip muli ang lalamunan ko nang mabasa ko ang kanyang sagot. Inaasahan ko rin namang magbabalikan sila. Kaya ko pa ngang makipagpustahan dun eh. Pero sa kasamaang palad, nasaktan pa rin ako. Masakit pa rin pala matapos ang ilang buwang akala ko'y buo na ulit ang puso ko. Hindi rin naman ako umaasang magiging kami. Hindi ko naman kasi alam kung anong punyetang hangin ang nalanghap ko at naging ganito ako.

Hinihintay ko pa rin ang pagkakataong makakalimutan ko ang pagmamahal na 'to at bubuksan sa iba. Ilang beses ko na 'tong sinabi, pero uulitin ko. Bata pa naman ako. May darating pang tunay na nakalaan para sa akin. Yung tipong plantsado lahat. Sumasakto sa lahat ng pagkakataon. Pero sa ngayon, hahayaan ko munang magsawa sa puso ko ang sakit na nararamdaman ko. Mapapagod din siya at kusang aalis sa puso ko. At sana, pag umalis siya, wag na siyang bumalik pa.

Uy copers! Magmamaynila ako sa susunod na araw. Kita kits! Mag-iinuman tayo. Itaga niyo yan sa pusong bato.


11/5/2012 8:37 ng gabi

Gayuma ni Maria

Nagkita kami ni kapwa coper Gagged kahapon sa Gayuma ni Maria sa Maginhawa Street. Humagalpak kami sa katatawa.

Masayang kwentuhan lang tungkol sa totoong buhay. Kahit tinapunan mo ako ng iced tea sa damit habang nagbabasa ng mga nakapaskil na love spell sa dingding, salamat Gagged!

Published with Blogger-droid v2.0.9

Anunsyo

Mapagpalayang umaga mga kapwa-Coper. Gusto ko lang ipaalam sa inyo na may mga bagong miyembro tayo rito sa Coping Club. At para dumami pa ang ating mga kampon, maaari rin kayong mag-imbita ng mga bagong author. May admin powers na ang mga matagal nang miyembro. Kayo na ang bahala.

Maraming salamat!

Welcome sa mga bagong miyembro! Ipagpatuloy ang pagdanak ng tinta mula sa puso! :))

for having lost but once your prime

Gather ye rosebuds while ye may,
Old Time is still a-flying:
And this same flower that smiles to-day
To-morrow will be dying.

The glorious lamp of heaven, the sun,
The higher he 's a-getting,
The sooner will his race be run,
And nearer he 's to setting.

That age is best which is the first,
When youth and blood are warmer;
But being spent, the worse, and worst
Times still succeed the former.

Then be not coy, but use your time,
And while ye may, go marry:
For having lost but once your prime,
You may forever tarry

Robert Herrick

Ang Paksyet sa Mundo

Oo, nakatira ako sa paksyet na mundo…kasama ang mga paksyet na tulad kong nakapaligid dito

Sa mundong ang mga tao’y iisa lang sa mga talangka

Sa mundong wala nang iniisip kundi pansariling kapakanan

Sa mundong paksyet sa karamutan!

Sa mundong wala nang nakita kundi ang kapangitan ng ibang tao at hindi ang kapangitan nila!

Sa mundong putang ina sa kasamaan!

O mundong walang kasing ganda sa labas ngunit may maiimbot na mga taong nakatira!

Paksyet ka nga kung ganoon.

Paksyet kang mundo ka dahil nasayo ang mga taong mapagbintang at madudugas

Paksyet ka hindi dahil paksyet ka lang kundi dahil paksyet ang mga nilalang na nariyan sa’yo

Pero paksyet…bakit nadadamay ka sa ka-paksyetan ng mga tao na maaari namang hindi ganoon?!

Paksyet lang dahil may naisusulat akong ganito samantalang isa rin ako sa mga paksyet na nagpapapaksyet sa’yo.

Pero kahit PAKSYET ka, dito pa rin ako nakatuntong at nabubuhay…dito pa rin umiikot ang paksyet kong buhay…nandito rin ang mga taong masasabi kong hindi kabilang sa mga paksyet na tao ganoon din ang mga paksyet na patuloy kong pinakikisamahan.

PAKSYET dahil sinasakop ka ng mga NEGAtrons.

PAKSYET.

im moving forward....

                        It's been a while, since I last visited the coping. Been busy with work and other hobbies that keeps my hours running. But sometimes, when we are alone, memories of the past always remind us about the things we had, sad and happy moments, di ba. For sure, we are all experiencing it. At minsan, di natin maiwasang manghinayang or mag isip, pano nga kaya kung ganun or ganito ang ginawa ko?? Will I be a different person today?? Pero kahit na ano pa ang nakaraan natin, kailangan natin tumulak pasulong. By the way, here's a song that i want to share with you guys, just follow the link. Listen not just with ears, but with your heart as well..

Sa isang sulok ng kupal na mundo.

Gusto kong murahin ang taxi driver dahil ang init-init sa aircon niyang taxi habang tinatahak namin ang daan papuntang SM North Edsa.

Namumuo na ang pawis sa aking noo habang nangingilid naman ang luha sa aking mga mata. Pigil na pigil. Gusto kong murahin ang taxi driver, pero hindi ko magawa.

Sa halip, tahimik lang akong naupo sa backseat. Pinagmamasdan ang mga gusaling nababalot ng sinag ng palubog na araw.

Nais kong mapag-isa. Alam kong dagsaan ang mga tao sa mall ngayong Sabado ng hapon, kaya doon din ang takbo ko. Dahil tulad ng buong mundo, nais kong mapag-isa.

Dapat sana magkikita tayo ngayong gabi, bago ka bumiyahe papuntang malayo. Pero naudlot ito. Mas kailangan mong makasama ang pamilya mo sa mga huling sandali mo rito sa Pilipinas.

Reality bites like a rabid dog, hindi rin naman ako espesyal para paglaanan mo ng natatanging panahon.

Ako lang naman ay isang estrangherong nakilala mo sa isang social app at nakipagkita sa 'yo sa isang coffee shop sa Tomas Morato noong isang Linggo.

In-uninstall ko na sa aking tablet ang social app na 'yon. Dahil pakshet naman ang lahat ng mga taong nandoon. Nauuna munang hingan ka ng facepic bago ka kilalanin; isang mundong wari bang ang panlabas na kaanyuan lang ang mahalaga. Putangina nilang lahat.

Pero naiiba ka. Ikaw lang ang namansin sa akin, kahit pa isang kumpol ng frenchfries sa McDo ang profile pic ko sa halip na nipples.

Ang sabi mo, nahiwagaan ka sa profile info ko na ganito ang pagkakasulat: "Dahil kupal ang mundo, naghahanap ako ng ka-yosi at sparring partner."

Hanggang sa nagkausap tayo sa telepono. Naglabas ka ng saloobin sa pinagdadaanan mong quarter life crisis. Ang sabi mo, nurse ka pero gusto mo maging chef.

Nagkwento naman ako tungkol sa trabaho kong mapagkait ng wastong tulog, at kung anu-ano pang shit.

Naging magaan ang ating pag-uusap na animo'y isang dekada na tayong magkakilala.

Sa sumunod na araw, nagkita tayo.

Pero sadyang mapagbiro ang panahon. Dahil kinabukasan ng una nating pagkikita, na-approve naman ang iyong U.S. Visa.

At nang sabihin mo pang mas mapapaaga ang pag-alis mo, hindi ko natiis. Sa 'di ko mawaring dahilan, naiyak ako. Hindi ko na maalala kung kailan ako huling umiyak nang ganito na parang gago.

At ngayon, nag-text kang hindi ka makakasipot. Aalis ka na at maaaring hindi na tayo magkita bago ka bumiyahe.

Sabi ko, may gusto sana akong sabihin sa 'yo nang personal pero baka sadyang hindi lang ito ang tamang panahon.

Hindi ko na tinanong pa kung kailan ang balik mo. Hindi dahil sa ayaw kong maghintay, pero dahil ayaw kong umasa. Sa isip ko, baka wala rin talagang tamang panahon o balang-araw. Baka sadyang wala.

Published with Blogger-droid v2.0.9

Stay

"I want you to stay, never go away from me. Stay forever. Now that you're gone, all I can do is pray for you to be here beside me again."

It's almost two years since you left us and almost two years of pain. Sometimes it's bearable, sometimes it's not. I still wish God didn't take you away from us, from me. Gone too soon.

Today should be your 26th birthday. We will celebrate it as if you are still here just like the old times. I really miss you dude.

Maalala ko lang, ikaw ang rason kung bakit ako sumali sa copingclub. First quarter last year yun. I was trying to cope then. Unfortunately, I'm still coping now. It's really hard to let go of a very good friend. Much as I really want to, I just can't. I can still remember when I arrived at the hospital and I saw you, lifeless. I still cry at night dude. How I wish you appear in my dreams. Kahit dun lang, magpaalam ka ng maayos sakin.

Dae ko maako sa sadiri ko na dae ta ka na mahihiling na mag-ulok. Dae ko maako na dae ko na ika makakaiba sa mga coverage. Dae ko maako na wara ka na, plain and simple.

Aram ko dapat haloy ta ka na pigbuhian. Aram ko habo mo na mahihiling mo akong mamundo, arog kan dati, na mas nadadagit ka sa nagpapakulog kan buot ko. Pero dae ko pa kaya. Yaon man giraray su pagmawot na sana yaon ka pa. Na siring pa man giraray ako kan dati kun yaon ka pa.

Kuya, nag-iba ako simula nang mawala ka. Pinilit kong maging strong kasi alam kong yun ang gusto mo. Pero dahil dun, may mga nagbago sa ugali ko. Hindi kita sinisisi. Sarili ko lang ang dapat sisihin sa kung naging ano ako ngayon.

I failed you this time. But I'll try to bring back the old me.

Sa copers, mawawala muna ako sandali. Hahanapin ko muna sarili ko. Sana pagbalik ko, buo na ako uli. Maraming salamat.


October 27, 2012, 11:52am

Status message.

Eating alone on a rainy day somewhere in Tomas Morato while reading a Filipino book on how love devastates 4 out of 5 of us. Sack of shit.

Bagong Post

Mukhang inspired lahat ng copers. :)
O busy lang talaga lahat?

"I can’t stop myself from caring"

Sitting here wide awake
Thinking about when I last saw you
I know you’re not far away
I close my eyes and I still see you
Lying here next to me
Wearing nothing but a smile

Gotta leave right away
Counting cracks along the pavement
To see you face to face
Thinking about the conversation
I know I’m not one to change
I’ve never wanted nothing more
But as I walk up to your door

I'm standing in the dark
She’s dancing on the table
I’m looking through the glass
She’s someone else’s angel
It may sound stupid that I'm wanting you back
But I'm wanting you back, girl
And now I’m standing in the dark, dark, oh
Dark, dark

All I want to do is hide
But I can’t stop myself from staring
Wishing his hands were mine
I can’t stop myself from caring
And as he turns down the lights
I’m feeling paralysed
And as he looks into her eyes
Yeah, alright

I'm standing in the dark
She’s dancing on the table
I’m looking through the glass
She’s someone else’s angel
It may sound stupid that I'm wanting you back
But I'm wanting you back, girl
And now I’m standing in the dark, dark, oh
Dark, dark, oh
Dark, dark, oh
Dark, dark, ohh, oohh

I’m standing in the dark
I’m standing in the dark

I'm standing in the dark
She’s dancing on the table
I’m looking through the glass
She’s someone else’s angel
It may sound stupid that I'm wanting you back
But I'm wanting you back, girl
And now I’m standing in the dark, dark, oh
Dark, dark, oh
Dark, dark
She’s someone else’s angel
She’s someone else’s angel

Bente Sais ng Setyembre

(Ito ay isang kwento ng pagmamahal sa isang matalik na kaibigan.)

Setyembre 26, taong 2009 - Hindi inasahan ng mga Pilipino ang paghagupit ng Bagyong Ondoy sa Kamaynilaan. Marami ang nawalan ng tahanan, marami ang nawalan ng buhay. Mayaman o mahirap, sinalanta. =(

Setyembre 26, taong 2010 - Walang bagyo, pero ang dapat sana'y isang masayang pagtatapos ng bar exam, naging madugo. Nagulantang ang lahat nang may sumabog habang nagkakasayahan ang karamiha'y mga law students. Marami ang nasugatan. =(

Setyembre 26, taong 2011 - May bagyo ulit ng araw na ito. Bagyong Pedring. Hindi nakabalik ng Maynila si Gagged. Ito lang naalala ko. Pero sabi ko sa kanya, aabangan namin ang mangyayari sa September 26, 2012.

Setyembre 26, ngayong taon - Hindi nga kami nagkamali, may bagyo na naman. Swerte at hindi naman ito tumama sa Bicol at sa iba pang parte ng bansa (sana nga, as of press time, di pa nakakalabas sa Philippine Area of Responsibility ang Typhoon Lawin). Pero nakataas pa rin sa ibang lugar ang Signal number 2. Kakastress drilon ang bagyo.

Hindi man naging maganda ang nangyari sa mga nakalipas na taon sa araw na ito, espesyal pa rin ito sakin. Sa araw na ito, September 26, ipinanganak ang magiging matalik kong kaibigan, si Gagged. Walong taon na kaming matalik na magkaibigan. Akalain mo yun? Natagalan kita? Chos.

Hindi ko inasahan na magiging malapit tayo sa isa't isa Gagged. Isa sigurong rason kung bakit kinuha ko ang kurso natin, eh dahil makikilala kita. At hindi ko pinagsisihan yun. Umaapaw lang naman ang kasiyahan ko tuwing magkasama tayo. Dumaan na rin tayo sa dagok ng pagkakaibigan at hindi tayo nagpatalo dun, bagkus, naging mas matatag pa ang pundasyon ng ating pagkakaibigan. Akalain mo yun? Gumagamit na ako ng 'bagkus' at 'pundasyon'?

Gusto kong magpasalamat sa Diyos sa paglikha sa'yo. Sa bumuo sa'yo, buti na lang nag-uumapaw ang kanilang pagmamahalan. Sa nagluwal sa'yo, thank you. Sa mga nagpalaki (lumaki ka ba?) at nagmahal sa'yo habang lumalaki ka (again, lumaki ka nga ba?), lubos akong nagpapasalamat at naging isang mabuti kang tao. Salamat sa pagtanggap mo sa akin bilang kaibigan mo. Magkalayo man tayo lagi, nandyan ka pa rin tuwing kailangan kita. Tuwing masama loob ko, nandyan ka para damayan ako. Kapag broken-hearted naman, lagi ka ring nakaagapay. Kung pwede mo pa ngang awayin ang nanakit sakin, eh gagawin mo. Ikaw na! Ikaw na ang da best!

Maraming salamat sa pagiging ikaw. Hindi ka pa rin nagbabago simula noon. Malas lang ng mga nanakit sa'yo. Ha-ha! Sila ang nawalan.

I will always be here for you bestfriend! I love you boi!!! Maligayang kaarawan!!

Ang Nakaraan.

ngumuya ng blades.humigop ng apoy.tumulay sa tingting.uminom ng rugby.nahiga sa kanal.natulog sa bakod.tumalon sa upuan.

Hindi ko na sinubukang gawin ang mga nasa itaas. May pangarap pa rin naman ako. May bukas pang haharapin. Natatawa lang ako sa tuwing maiisip kong halos ganyan na rin pala ang mga binalak kong gawin nuong mga oras na gulong gulo ang ulirat ko.

Dahil na rin siguro sa katamaran ko,napagod ako sa walang saysay kong buhay ng mga oras na iyon. Natakot rin akong pagtawanan dahil sa sitwasyon ko. Malaking kahihiyan na ang pagpapakatanga ko pero mas malaking kahihiyan ang hindi ko pagbangon. Mas nakakahiyang harapin ang bukas kung wala na akong ibang gagawin kundi ang magmukmok at magpakalunod sa walang katuturang nakaraan.

Hindi naging madali ang paglalakad ng tuwid sa liko likong daan. Lalo na kung palagi kang tinatawag ng mga taong dapat ay matagal nang ibinaon sa limot. Wala ng dapat pang balikan. Wala ng ibang naiwan. Kung meron man, ito ay ang respetong nararapat na ibigay sa kanila dahil sa kabila ng lahat, naging masaya din ako sa mga panahong nakasama ko sila.

Maglilinis ng Bakuran

Three hours... three hours akong nag-surf sa internet sa paghahangad na makakita at makaisip ng story proposals. Eere na naman ako. Haaaaaaaay...

Natatawa lang ako dahil sa tatlong oras na 'yon, isang oras yata ang naubos ko sa pagche-check out sa mga tao, mga taong gusto ko. lol! Anyway, yes marami sila. Nakakatawang isipin na ginagawa ko na naman ang bagay na 'to. Nakakatuwa rin dahil andami kong nalalaman tungkol sa kanila. XD

(Jason Mraz songs as background music ♪♫♪)

Ok. Done na ako sa pag 'stalk'. Hahaha! I had fun. Pero wala pa akong story proposals.

Maganda naman daw feedback sa past story kong ginawa with the same segment producer. Gusto ko munang magpahinga sa kanya kahit one episode lang. Please!!!

I have this feeling na kahit ok naman na ang working relationship namin eh may times na hindi ko siya sineseryoso. There were times kasi hindi talaga kapanipaniwala ang mga inilalabas ng bibig niya. Pero I have no choice, mukhang matagal-tagal pa yata kaming ipagpapartner bilang dadalawa na lang kami sa team na researcher (5 dapat).

I wasn't able to attend the post mortem or post meeting last Moday. Kinabahan lang ako nang sinabi raw ng EP namin na maglilinis daw siya ng bakuran ng mga researcher. Iyon. I've heard this before kaya kinabahan lang din uli ako.

Kaya ko 'to, tingin ko kaya lang naman ako tumatagal dahil sa mga taong nasa paligid ko na naniniwala sa akin. (cry...joke) Oh siya, maghahanap na ako storya. Baka naman may alam kayo?

-PA

Kasurog

Yan ang ang Bicol term ng "kakampi".

Dahil sa Copingclub nagkaroon ako ng kakampi kahit yung hindi ko pa nakikilala nang personal. Ang saya lang malaman na may gustong sumapak dun sa taong nanakit sayo dati. Sa ganung paraan parang nararamdaman mo talagang hindi ka nag-iisa sa life.

Sa'yo Artemis, maraming salamat. Di mo naman kailangang gawin pa yun. Mai-share ko lang, nagkabati na kami. Pinatawad ko na siya. Pero di ako nakakalimot. Pinapangako kong di na niya muling masasaktan ang puso ko. (parang kanta lang)

Gusto na kitang makilala. Humanda ka sa November. Mag-iinuman tayo. Tagay!

Pagsisikap maging hot at iba pang shit.

TV ratings booster talaga sa newscast ang Bench fashion show at ang abs ni Aljur Abrenica. Speaking of abs, nakagawian ko nang mag-gym these days. Nagda-diet din ako. Puro matabang na lang ang mga kinakain ko. Hindi na rin ako kumakain ng kanin. It's easier than I thought.

Noong isang araw, bumisita rin ako sa dentista at nagpalinis ng ngipin makalipas ang 100 years. Tumigas na raw ang mga dumi sa ngipin ko na kinailangang kalkalin ni Doc. Pagkatapos kong pumunta sa dentista, I visited a comestic surgeon. Nagpa-muscle-tone ako sa tiyan. Sabi ni Doc, yun daw ang ginagawa kay Derek Ramsey. Pero putang-ina, ang sakit!

Kinukuryente ang abs mo (o ang kawalan nito) para matunaw ang taba at ma-develop ang maskels. Sabi ko kay Doc, hindi naman ako umaasang magiging mala-Derek Ramsey ang abs ko. Sabi ko, gusto ko lang pumayat. Yun lang.

Sigaw ako nang sigaw sa clinic sa sakit. Muntik ko nang hambalusin si Doc ng biceps ko. Pagkatapos ng 15-minute procedure, nakakapanghina. Parang nagtae lang ako buong araw. Sabi ni Doc, equivalent daw yun sa 500 sit-ups na kahit pigain ko ang lahat nang lakas ko, hindi ko kayang tapusin sa loob ng kinse minutos.

Tatagal ito ng 8 sessions. Pagnatapos na, babalik ako sa dentista para magpa-braces para matanggal na ang pangil ko at maitama ang bulldog bite ko. Then after, magpapa-inject ako ng 10 vials ng glutathione para pumantay ang kulay ng balat ko at pumuti ang singit ko sa aking Lower Bicutan. Hahaha.

I have to look good. Para at least, kahit minsan akong pinagtaksilan at single, HOT AKO. :))

a little something of anything (ano daw??)

hello po sa lahat ng nandito sa coping club, salamat sa nag invite sa akin dito, para makapagshare ng mga nilalaman ng aking utak, na minsan kahit ako ay di maintindihan. i've been visiting this blogspot for quite a while, reading some of the post, and nakakarelate din naman paminsan minsan. kakatuwa lang dahil ngayon, di lang ako makakapag basa. makakapag share pa ko at makakapag bigay ng opinyon sa mga bagay bagay dito sa coping. anyways.... this is the first entry that i will write ,................

INAANTOK AKO!!!!!!!!!!!!!!!!! hehehe, pang gabi kasi ako ngayon dito sa kumpanyang pinapasukan ko. at nagiisip ako ng pwedeng isipin para hindi ako antukin. buti na lang may pumasok sa may pintuan ng aming opisina, isa sa mga boss nang maituturing pero tropa pa din kung aming biruin. at nagsimula ang aming kwentuhan sa isang simpleng tanong. "boss, bakit di na nag iistay ang mga tinuturuan mo sa opisina mo pag gabi?" sabay ngiting may kasamang konting tawa. at sumagot kami bago pa siya nakasagot. "dahil ba natatakot sila kasi may nagpaparamadam sa opisina niya??" sabay tawa niya, hehehe. dun nagsimula ang pag shashare ng mga experiences with the supernatural. nandun yung nakwento niya yung time na natulog siya sa opisina niya, ngunit nagising dahil sa may sumasakal sa kanya kahit siya lang naman ang tao dun. naikwento niya din ang multo sa cubicle ng cr (sabi ko na lang si sadako yun, pinoy version, sa toilet bowl lumalabas, hehe). pero ang tumatatak sa isip namin ay yung nangyari sa kanya na muntik nang ikapahamak ng kanyang buhay. (warning: ang inyong mababasa ay pawang katotohanan, secret lang daw yun kaya wag niyo ipagsasabi)
           katatapos lang ng kanyang duty, gabi nuon at pauwi na siya. sa batanggas pa siya uuwi nung mga panahon na yun, buwan ng disyembre. habang binabaybay ang daan, nakaramdam siya ng gutom, kaya huminto siya sa isang burger machine stand para mag take out ng makakain. after niyang makuha ang kanyang order, pinagpatuloy na niya ang pagmamaneho ng kanyang sasakyan. sakto lang naman ang bilis ng pag mamaneho niya, bandang als 3 ng umaga ang oras, medyo maulan din. sa kanyng pag kakaalala, siya lang ang nagdriddrive sa kalye na yun ng mga oras na yun. at nung malapit na siya sa may daang pa kurba, napansin niya ang isang batang nakatayo sa gilid ng kalsada, nakayuko ang ulo nito na may belong suot. napaisip siya "bakit ang aga namang may bata sa lugar na yun ng ganung oras??" so nag menor siya ng patakbo ng ssakyan niya, at lalo pang bumabagal nung tumapat na siya sa kinatatayuan nung bata. pilit niyang inaninag ang mukha ng bata, pero nakayuko ito. ng ibaling na niya ang kanyang mukha sa windshield ng kanyang sasakyan, bumulaga sa kanya ang batang nakita niya, akmang susunggaban siya. napakabig tuloy siya at nabannga ang sasakyan niya. napatalsik siya sa impak ng pagkakabangga. mayamaya ay nakarinig siya ng boses, nagtatanong kung ayos lang siya, yun na pala ang mga taong nasa lugar na yun ng mga panahon na yun. nakatayo pa siya sa tuling ng mga taga roon. at habang hinihintay ang pagdating ng ambulansya, tinanong sa siya ng isang matandang taga doon. ang tanong sa kanya "ano bang nakita mo kanina?" knyang itong ikinagulat dahil wala pa siyang ibang sinasabihan ng nakita niya. muli siyang tinanong nung matanda, ano daw bang nakita niya, bata ba o matanda. lalo siya napaisip. sinagot nia na bata ang nakita niya. napailing ang matandang nagtanong sa kanya, at ang sabi sa knya ng matanda "buti na lang yung bata ang nakita mo. kasi yung matanda, sumasakay pa sa sasakyan?"
           after naming marinig ang karanasan niyang ito, nangilabot kami. try to imagin the scenario, kakatakot din diba. at dahil dun, daig pa ng kape ang epekto sa katawan namin yung kwento niyang yun, hehehe.
           almost two months to go bago mag araw ng mga kaluluwa, mauna na kong mag kwento ng isang pang haloween na istorya. pero kahit ano pang sabihin o ikwento o maramadaman ko ngayong gabi na ito, isa lang ang totoo.................................gutom pa din at inaantok pa din ako, hehehehe..........

Plan D

Hindi pa man nagsisimula ang love story namin ni Plan C, sumusuko na ako. Para kasing wala namang mangyayaring kwentong pag-iibigan eh. Hahaha. At least ngayon alam ko na na walang patutunguhan 'tong kahibangan na 'to. Wala nang asa moment. =)

Kay Plan C, maraming salamat! Nagsilbi kang inspirasyon sa loob ng ilang linggo. Haha. Magiging fan pa rin ako ng iyong blogs. Idol! Itago mo sana ang ibinigay ko sa'yo. Pakaiingatan ko rin ang ibinigay mo sa akin. =) Kung para tayo sa isa't isa eh siguradong magkukrus pa ang ating landas.

Narealize ko na hindi pa pala ako handa. May iba pang problemang dapat munang masolusyunan. 'Yun ang importante sa ngayon. Darating ang pag-ibig sa tamang panahon.

Sa ngayon, Plan D muna ako sa usapang lablayp. (Alam mo yan Andrew)

(Pero Lord, pahabol lang, wag naman sanang abutin pa ako ng trenta bago dumating ang pag-ibig na yan. Hehe. Please?)

It's Complicated

Ano ang ginagawa mo sa tuwing nakakaramdam ka ng kakaibang pagod -physically, mentally at emotionally? What do you do when you feel like giving up?

Maituturing kong impyerno ang nakalipas na linggo. Nakakapagod na. Hindi na ako nakakaramdam ng saya sa ginagawa ko. Yung tipong, ginagawa ko na lang ang mga bagay-bagay kasi kailangan. Pero sa totoo lang, hindi na ako masaya. At ayoko sa nararamdaman ko. Ayokong maramdaman na hindi na ako masaya sa isang bagay na tanging pinanghahawakan ko sa ngayon. Dati rati naman kasi masaya ako dito kahit nakakapagod. Pero iba talaga ngayon. Hindi ko maramdaman yung pagpapahalaga. Importante pala yun noh? Yung iparamdam lang sayo na importante ka sa kanila, sapat nang rason para magpatuloy ka. Parang sa pag-ibig lang din. Matututunan mong bitawan ang pagmamahal mo sa isang tao kung alam mong hindi ka mahalaga para sa kanya. Yung tipong you're being taken for granted. Mas nakakastress pala talaga ang ganung feeling.

Speaking of lovelife:

Andrew, nasa Plan C pa rin ako. At ngayon ko lang ginawa ang ipagdasal na sana siya na nga. Hihihi. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin dinidelete ang mga message niya. Hahaha. Oh well. Naghihintay lang ako ng sign ni Papa God. =)


Balik sa aking hinaing:

Alam kong isa na naman itong pagsubok kung hanggang kelan ako magtatagal. Hanggang kelan ko kayang sikmurain ang iba-ibang sistema. Sana malagpasan ko ito. Kailangan ko lang ng kausap. Natatakot din akong baka isang araw, bigla na lang akong umayaw. Hindi lang sa pinagdadaanan ko ngayon kundi pati sa buhay. :'(

(Hindi po ako suicidal, promise.)

Cyrus

The past episode was the “happiest episode ever” as what our AP has told us from the very beginning.
It ended well, I think. I think for the fourth time around, I was with the same producer. We’re ok, but I still wish for a different partner next episode.

The past week was Artemis’ first week as segment producer. Our group was very excited about this. :) And she did well. Though, of course, it was her first time that’s why there were inevitable mistakes, but she’ll learn from it…I know she did.

Saturday afternoon, after all the shoots I was left alone at the cubicle. I decided to take the time to clean the space where all the props, papers and garbage were stocked. And there it went well, though I think I inhaled all the dust and dirt. And I went home early.

Because I went home early, I wasn’t able to resist to lay on my bed..and I fell asleep. And, I wasn’t able to watch this week’s episode. :(

Sunday morning, may hangover pa yata ako sa paglilinis sa cube dahil naglinis din ako ng kwarto kasama ang roommate ko. Ang aliwalas na!!! Pwede naman pala mangyari yun eh. Hahaha!

After I went to the church, I brought Cyrus to the hospital (I meant, Samsung Hospital) for check up. And it did not went well, I was shocked of the result and wasn’t able to hold my tears as I leave the center. :’( Hanggang sa train, my tears kept on falling. (sana hindi ako napansin ng mga tao) :’(

This is the hardest part of this week’s happenings. After all the happiness I felt for my dearest friend and after all the hardwork  I did for our segment that also went well, this is dejavu. This always happen. This made me cry, I can’t help it. #Cyrus

Sweet

One cold night, while I was talking to an "old" friend and "facebooking" at the same time, someone sent me a private message. I just met him once but he's been a very good friend since then. I want to share with you copers his message.

"Hi Tonto, kahit sa maikling panahon lang tayo nagkita i just want to thank you that you showed me how to view life differently. You are a fighter and I am praying for your happiness. Don't cry po ha kasi I always see you cry in my dreams. You are worth the wait and a good man who will love you will come to you. Please have that thoughts i mean think everyday the man that you want to love you, the character that you want him to have. It is in your thoughts that set the power of that man to come to you. He will come. But for now, live in your dreams, explore life and enjoy every moment of this life. You are a precious gem and your worth is immeasurable. Thank you for being a friend. I just remember you and I want to say you are blessed."

I was so touched that I want to hug him. Nakakatuwa lang na kahit isang beses lang kaming magkita, ganun na siya mag-care sa akin. Despite the fact na wala akong lovelife sa ngayon, I have a lot of things to be thankful for. I have a great family, work and super duper fabulous friends. Thank you pa rin Papa God. Someday, I will meet that person who will love me unconditionally. Great and sweet night! :)

Hagupit ng Habagat

Nagyoyosi ako sa gazeebo habang tumitilamsik sa aking balat ang tubig-ulan. Basa ang aking pantalon at sapatos. Heavy news day. Pakiramdam ko, nakakulong ako at hindi makaalpas. Gusto kong umuwi at magtago sa ilalim ng maraming unan at magpakalunod sa makakapal na kumot, pero hindi ko magawa.

Wala akong magawa. Wala akong lablayp. At wala akong magawa. :))

Lablayp bigla?

Pagtitimpi

Hanggang kelan mo kayang magtimpi? Sabi nga, mas mabuti na ang manahimik na lang lalo na kung alam mong hindi naman pakikinggan ang paliwanag mo.

A piece of advice, wag ilalagay sa ulo ang magagandang nangyayari sa'yo ngayon. Bahala ka, lalaki yan!

Wag na wag niyong sagarin ang pasensiya ko. Please lang.

Unreciprocated love

Noon, lagi kong iniisip na bullshit at kasinungalingan ang magmahal nang walang hinihinging kapalit. Sabi ko, imposibleng kayanin ng isang tao na magmahal nang patago. Sabi ko, imposibleng tumagal ang one-way attraction. Pero ngayon, paunti-unti, naiintindihan ko na ang lahat.

Nasubukan ko nang magmahal sa isang kaibigang itinuring na ako bilang isang kapatid. Nasubukan ko nang masaktan nang patago dahil hindi pareho ang nararamdaman namin sa isa't isa. Ilang beses ko na ring sinubukang magpakalayu-layo o lumimot dahil durog na durog na ang pride ko. Pero ganun pa rin e, iba pa rin kapag andyan sya. Iba yung tuwang mararamdaman mo sa bawat oras na kasama mo sya, ngumingiti, at tumatawa. Hinding hindi matatawaran ng kahit anong bagay sa mundo ang mga tahimik na sandaling matititigan mo sya at masasabi mo sa sarili mong, buti na lang dumating ka.

Nakakatawa nga lang isipin dahil ni minsan sa buhay ko, hindi ako naghabol ng tao. 'Yung pride ko mula impyerno yata hanggang langit. Ganun ka-lala.

Pero naisip ko, mas gugustuhin ko pang itratong kaibigan, hindi gaanong mapansin, at magbigay ng unreciprocated love kesa naman tuluyan syang mawala sakin. Masaya ako ng ganito. At proud akong sasabihin yun. Paunti-unti, napapatunayan kong hindi pala bullshit ang magmahal nang walang inaantay na kapalit. Hindi pala sya katangahan. Ganito pala yun; masayang malungkot. Pero worth it pa rin lahat. :')

Emotional hostage

That moment when you started to hate that person but that person started to cling on you and that you just melt and forgot your hatred. -- a form of Emotional Blackmail

In the absence of words...

...let me post a song by the Weepies. :)

 
"Gotta Have You"

Gray, quiet and tired and mean
Picking at a worried seam
I try to make you mad at me over the phone.
Red eyes and fire and signs
I'm taken by a nursery rhyme
I want to make a ray of sunshine and never leave home

No amount of coffee, no amount of crying
No amount of whiskey, no amount of wine
No, no, no, no, no,
nothing else will do
I've gotta have you, I've gotta have you.

The road gets cold, there's no spring in the meadow this year
I'm the new chicken clucking open hearts and ears
Oh, such a prima donna, sorry for myself
But green, it is also summer
And I won't be warm 'til I'm lying in your arms

No amount of coffee, no amount of crying
No amount of whiskey, no amount of wine
No, no, no, no, no
Nothing else will do
I've gotta have you, I've gotta have you

I see it all through a telescope: guitar, suitcase, and a warm coat
Lying in the back of the blue boat, humming a tune...hmmmmmmm

No amount of coffee, no amount of crying
No amount of whiskey, no wine
No, no, no, no, no
Nothing else will do
I've gotta have you, I've gotta have

No amount of coffee, no amount of crying
No amount of whiskey, no amount of wine
No, no, no, no, no
Nothing else will do
I've gotta have you, I've gotta have you.

I've gotta have you, gotta have you
I've gotta have you

Eat your religion.

Drop the old notion that people leave merely because they got "offended." Because in reality it's more than that. Value your flock with sincerity and they'll stick with you through the odds. Posers and users. ;)

This has to end

WHAT IF THE STORM ENDS

Snow Patrol

What if the storm ends and I don't see you
As you are now ever again?
The perfect halo of gold hair and lightning
Sets you off against the planet's last dance

Just for a minute the silver-forked sky
Lifts you up like a star that I will follow
But now it's found us like I have a found you
I don't wanna run, just overwhelm me
[ Lyrics from: http://www.lyricsty.com/snow-patrol-what-if-this-storm-ends-lyrics.html ]
What if the storm ends? At least that's nothing
Except the memory, a distant echo I won't pin down
I've walked unsettled rattle cage after cage
Until my blood boils

I wanna see you as you are now
Every single day that I am living
Painted in flames, a peeling thunder
Be the lightning in me that strikes relentless

What if the storm ends and I don't see you
As you are now ever again?
The perfect halo of gold hair and lightning
Sets you off against the planet's last dance

Just for a minute the silver-forked sky
Lifts you up like a star that I will follow
But now it's found us like I have a found you
I don't wanna run, just overwhelm me

Just because..

There will always be something about you that people wouldn't understand no matter how hard you try to open yourself to them. It's not because they are narrow-minded people. Maybe the reason is you and that person differ so much that even the simplest explanation isn't enough for them to see the real situation. Isn't it sad? To think and even feel that the closest person you ever allowed to enter your safe, unharmed world, is the same person who closes eyes to avoid meeting yours.

I don't know. There are moments which are supposed to be different simply because a very important person's with you. But how do I know if I am just playing a role in a scripted scene? Sometimes I ask myself if it is really what I want. Living with the person entirely different from me and staying for the sole reason of not ruining what's there between the two of us.

Sometimes it scares me. But most often than not, it breaks me.

Wala akong Maisip na Title

Anong ibig sabihin nito? Hindi na broken-hearted ang mga people ngayong July dahil isa pa lang ang entry? At parang ako lang talaga ang may pinagdaanan lately? Haha. Oh well, good news pa rin yun. Congrats ex-copers!

Habang nagsusulat ako ngayon, ang hapdi lang ng mga sugat ko sa kamay at legs. Nabasag ko ang dalawang tasa ko. Arrghh. Iniingatan ko pa naman yun. Habang nilalagyan ko ng alcohol yung mga sugat, nanunuot talaga ang hapdi. Pero di tulad ng sugat sa puso, mas madaling napapawi ang sakit nito.

Natawa na lang ako. Ano pa bang sakit ang hindi ko kakayanin? Naranasan ko na ang sakit ng ngipin, sakit ng tiyan, sakit ng ulo, sakit ng puson at ang pinakamatindi ang sakit na tanging panahon lang ang makakapawi. Sisiw! Haha!

Ayoko Na

Eto na! Eto na ang saktong saktong kanta para sa atin Artemis! Jumejeremiah lang ang tunog pero tumpak lang ang lyrics =)

Unrequited Love

"Sobrang nakarelate ako sa article na sinulat ng isang kaibigan/schoolmate. Kaya sa mga copers na nagmahal at hindi nasuklian ang pagmamahal gaya ng naranasan ko kamakailan lang, basahin niyo rin ito."

Sapilitan: A Tale of Unrequited Love
by Ralph Revelar-Sarza on Friday, 22 June 2012 at 18:44

DUMATING ako sa puntong kinailangan kong isakripisyo ang pagkakaibigan para ipaalam sa kanyang higit pa sa pagiging ka-yosi, ka-tsismisan o kasama during boy hunting ang papel na gusto kong gampanan. Sa bilis kasi ng takbo ng oras, may mga bagay na hindi na dapat pinapaghintay pa. Naniniwala kasi akong ang pag-ibig na hindi kusang dumadating ay kailangang hanapin.

Pero may mga bagay na hindi kailanman maaaring ipilit. Masakit mang tanggapin pero may mga bagay na sadyang hindi “muna” maaaring mangyari sa mundong kasalukuyan mong ginagalawan. May mga bagay na ipapamukha sa’yo na higit pa sa masarap at mainit na nilaga ang maaari mong makuha kapag may tiyaga kang maghintay para sa pag-ibig na inilaan sa’yo ng tadhana.

Sinubukan kong ipagpatuloy at pagtagumpayan ang laban ng buhay kung saan ang tuntunin ay ang araw-araw na pag-iwas sa anumang bagay na mag-uudyok sa’kin para ipahayag ang aking nararamdaman. Hindi ko inasahang posible pa rin naming mapanatili ang aming pagkakaibigan. Hindi ko inasahang sa pagpapatuloy ng aming samahan ay makukuha kong subukang buksan muli ang aking puso para bigyang-daan ang isang bagong pag-ibig.

Sa pagdating ng bagong inspirasyon, naranasan kong muling maging masaya. Naranasan kong makuntento. Naranasan kong muling mangarap. Isang bagong pag-ibig na ipinakita sa’kin ang kahalagahan ng pagkakaroon ng bukas na pananaw, disiplina sa sarili at respeto para sa ibang tao. Isang bagong pag-ibig na hindi perpekto ngunit walang hinihinging kapalit.

Sa kabila ng panibagong oportunidad na maging maligaya at ngumiti habang nakatingin sa kawalan, hindi ko napaghandaan ang araw kung saan mararamdaman kong ang unang bugso ng kaligayahan ay mayroong hangganan. Ang pagiging kuntento ay hindi pangmatagalan. Ang pag-asam sa isang bagay na walang ipinapakitang maliwanag na kasiguraduhan ay hindi kailanman magdadala ng panatag na kalooban. Hindi ko agad nawaring mahihirapan akong panatilihing maayos ang daloy ng isang kumplikadong relasyon kung saan habang nasa ilalim ako ng makapangyarihang araw, ang taong pilit kong sinusubukang bigyan ng buong pansin ay nasa ilalim naman ng buwan.

Hindi ko maiwasang magtanong. Wala raw mahirap para sa taong nagmamahal pero bakit ako napapagod na ipagpatuloy ang pagtahak patungo sa isang bagong landas, papalayo sa lumang daang pinili kong talikuran? Narating ko ang isang simpleng kasagutan. Dahil ang lumang daang pilit kong nilalayuan ay ang natatanging daan kung saan hindi ako magsasawang lumingon.

At ngayon, handa na akong bumalik.

Muli akong sasabak sa isang laban kung saan ang mga sugat na maaari kong makuha ay magsisilbing paalala na minsan sa buhay namin ay sinubukan ko s'yang ipaglaban. Naniniwala akong mas katanggap-tanggap na harapin ang hapdi ng sugat na dala ng isang pag-ibig na hindi nasusuklian kaysa umatras para ito'y paghilumin.

Ang umasa sa pagmamahal ng isang taong hindi ka kayang mahalin ay parang pamimingwit sa lawang wala namang isda. Pero sa labang ito, ako mismo ang maglalagay ng mga isda upang sa muli kong pagbalik, mas malaki ang pagkakataon kong makarami ng huli.

Minsan darating tayo sa punto kung saan mas mangingibabaw kung pa'no natin tingnan ang ating mga sarili kaysa sa sasabihin ng ibang tao. But when it comes to unrequited love, the person who cannot reciprocate what you feel has the power to make you realize why you are being found wanting.

If there's one good thing about unrequited love, it would be the fact that it presents itself as an option for you to be a better person. It allows you to see your flaws, and gives you a chance to correct them.

Hindi s'ya ang una kong pag-ibig pero s'ya ang tipo ng pag-ibig na masarap balik-balikan. Isa s'yang kwentong pambatang dadalhin ko hanggang sa aking pagtanda. Isa s'yang tula na hindi ko pagsasawaang bigkasin kahit may mga salitang hindi magkasing-tunog. He acknowledges his imperfections, and that's what makes him perfect.

Mahal na mahal ko s'ya at hinding hindi ako mapapagod na hintayin ang araw na kusa s'yang papasok sa pintuan ng aking puso na hindi n'ya na kailangan pang katukin dahil matagal nang nakabukas.


"May mga advantages naman kahit hindi nasusuklian ang ating pagmamahal. Isipin na lang din natin, dumating rin sa punto ng buhay nung mga minahal natin (na hindi tayo nakuhang mahalin), ang sitwasyong sila naman ang nagmahal at hindi rin ito nasuklian. Sabi nga, patas lang. Pero kahit mapait ang naranasan natin, wag nating kakalimutan ang pag-ibig. Hayaan nating maghilom ang sugat at bigyang daan ang darating na bagong pag-ibig."

Curl up like a ball

I’m currently in the state where I just wanna be like Isabella Marie Swan when her Edward Cullen left her. For months she just locked herself in her room and curled up like a ball thinking of how to move on.

I can now attest that women’s intuition is very powerful. Last week, I read your blog about fixing things. Since then, I noticed that you’ve changed, a lot. But whenever I ask why you’re like that, you’ll just say “hindi naman a.”

The moment I read what you wrote, one thing struck me: you’ll end things with me and go back to her. Yes, that’s the right thing to do dear. But it hurts because I honestly like you even if I still can’t absorb that I do.

I always practice to be calm. You’re one lucky guy dahil ako ‘to. Dahil malawak ang pang unawa ko at ayokong mabuhay nang parang nasa isang template Pinoy telenovela na hindi ko pinapanood dahil sa kakornihan.

Pero grabe. Hindi lang pala sa drama talaga nangyayari ang mga ganitong bagay. Shucks I can’t believe this is happening to me. First sign na isa itong generic Pinoy serye ay ang confrontation scene.

Grabe, ang hirap magsalita. Yun lang. Lahat ng inisip mong sabihin, nawawala lahat kapag kaharap na sya.

Second proof: cab scene.

Jusko. Gusto mo nang sumabog sa irita but because you didn’t wanna create a scene, you managed to be calm and walk away like nothing happened. At eto pa ha, martir na kung martir but you still said na “make sure not to lie to her ever again.”

Then pagandar ng cab, bigla nalang bumuhos ang luha. Na tipong you wanna share to manong driver what you feel but nooo, that’s too much kadramahan na. Sabi ko na nga ba kailangan ng tissue e.

Third proof: pagdating mo sa bahay, you just act normal pero deep inside gusto mong umiyak ng malakas.

Fourth proof: Cs scene kung saan bubuksan mo ng malakas ang faucet or shower so no one can hear you sob or break out.

Pero no matter how painful it is right now, I know I can survive. (UP scoring: ‘cause you make me stronger by breaking my heart…)

Medyo gumaan actually ang pakiramdam ko nung finally gumising na ako pero I’m still in a fragile state na tipong isang tapik mo lang, iiyak ako sa harap mo.

Neuralizer

If you've seen the MIB trilogy, then you are most likely familiar with Neuralizer. Sometimes spelled as Neuralyzer, this pen-like gadget is issued to every agent and has the capacity to erase people’s memory of alien encounters. I haven’t met any alien yet but I think I badly need an exposure to this Neuralizer.

♪♫ I must have been a fool
To love you so hard for so long
So much stronger than before
But so much harder to move on

And now the bitter chill of the winter
Still blows through me like a plague
Only to wake up with an empty bed
On a perfect summer day

My world just feels so cold
And you find yourself
Walking down the wrong side of the road

I can't lie, you're on my mind
Stuck inside my head
I wanna feel your heart beat for me instead, yeah
I just die so much inside
Now that you're not there
I wanna feel your heartbeat like yesterday

I never did my best to
Express how I really felt
And now that I know exactly what I want
You found somebody else

My world just feels so cold
And you find yourself
Walking on the wrong side of the road

I can't lie, you're on my mind
Stuck inside my head
I wanna feel your heart beat for me instead, yeah
I just die so much inside
Now that you're not there
I wanna feel your heart beat like yesterday

My world just feels so cold
And I find myself
Thinking about the things I could have done
And it warms my soul
When you let me know
I'm not the only one

I can't lie, you're on my mind
Story inside my head
I wanna feel your heart beat for me instead, yeah
I just die so much inside
Now that you're not there
I wanna feel your heart beat like yesterday♪♫

HEY!

DAMN IT! DAMN YOU!

:'|

You were everything, everything that I wanted.
We were meant to be, supposed to be
But we lost it.

Manhid

Dumating na ba sa punto ng buhay mo na gustong-gusto mong umiyak pero hindi mo magawa? Yung tipong parang sasabog ka na, pinipilit mo nang lumuha o kaya naman pinapatugtog mo na ang pinakamalulungkot na kanta sa Earth pero wa epek pa rin? Kung hindi pa, maswerte ka. Ngayon ko lang narealize na mas OK pa pala na umiiyak kapag nasasaktan ka. Mas madaling nakakamove-on kung ganun.

Pero naisip ko, eto na kaya ang sinasabi nilang, nagiging manhid ka na kaya di ka nakakaiyak. Na sa dinami-rami ng masasakit na nangyari sa buhay mo eh naging bato ka na. Putragis na buhay 'to. Ang daming TARANTADONG tao sa mundo. Ang daming INSENSITIVE. Dito ko na lang ibubuhos ang lahat ng sama ng loob ko. Ito na ang huli. Pramis.

Babala: Masasakit ang mga susunod na mga pangungusap. Baka di mo kayanin. Pero dahil manhid ka nga, ayos lang ito sayo.

Hindi naman lihim sa'yo ang nararamdaman ko. Pero bakit hindi mo man lang sinabi agad na meron na? Nananadya ka ba talaga o nuknukan ka lang ng insensitive? Alam mo kung gaano kasakit yan. Alam na alam mo yan. Oo, wala kang responsibilidad na sabihin ang mga pangyayari sa lecheng buhay pag-ibig mo pero sana man lang nirespeto mo ang nararamdaman ko. Wala ka nga talagang BALLS. Sana hindi na ako nagmukhang tanga. Alam mo naman ang pakiramdam na nagmumukhang tanga diba? Gusto mo bang ipaalala ko sa'yo? Ayaw kitang makita. Ayaw na kitang makausap. Ayaw kitang makasama.

Sana lang hindi mo ulit maranasan ang masaktan. Sana hindi ka na ulit magmukhang tanga gaya ng ginawa sa'yo nung isang babae at ginawa mo rin sakin. Pakshet! Nagsisisi akong ikaw ang minahal ko. Nagsisisi akong sa'yo ko ipinagkatiwala ang puso ko na kahit konting pagpapahalaga wala man lang naibalik sa akin. Nagsisisi akong itinuon ko ang atensyon ko sa isang walang kwentang tao. Hindi ka nga agad umalis gaya ng ibang nakilala ko pero ngayon ko lang hinangad na sana, nawala ka na rin na parang bula.

Galit na galit ako. Pero sige lang. Magsisimula akong muli. Kung sakali man na mag-krus ang ating landas, sisiguraduhin kong wala na akong mararamdaman.

Paalam. Ciao. Goodbye.

June 22, 2012 Friday, 10:09pm

ALARM CLOCK

We are most vulnerable when we wake up.

"Wide Awake"

I'm wide awake
I'm wide awake

I'm wide awake
Yeah, I was in the dark
I was falling hard
With an open heart
I'm wide awake
How did I read the stars so wrong?
I'm wide awake
And now it's clear to me
That everything you see
Ain't always what it seems
I'm wide awake
Yeah, I was dreaming for so long

[Pre-Chorus]
I wish I knew then
What I know now
Wouldn't dive in
Wouldn't bow down
Gravity hurts
You made it so sweet
'Til I woke up on
On the concrete

[Chorus]
Falling from cloud 9
Crashing from the high
I'm letting go tonight
Yeah, I'm falling from cloud 9

I'm wide awake
Not losing any sleep
I picked up every piece
And landed on my feet
I'm wide awake
Need nothing to complete myself, no

I'm wide awake
Yeah, I am born again
Outta the lion's den
I don't have to pretend
And it's too late
The story's over now, the end

[Pre-Chorus]
I wish I knew then
What I know now
Wouldn't dive in
Wouldn't bow down
Gravity hurts
You made it so sweet
'Til I woke up on
On the concrete

[Chorus]
Falling from cloud 9 (it was out of the blue)
I'm crashing from the high
I'm letting go tonight (yeah, I'm letting you go)
I'm falling from cloud 9

I'm wide awake
Thunder rumbling
Castles crumbling
I'm wide awake
I am trying to hold on
I'm wide awake
God knows that I tried
Seeing the bright side
I'm wide awake
But I'm not blind anymore...

I'm wide awake
I'm wide awake

[Chorus]
Yeah, I'm falling from cloud 9 (it was out of the blue)
I'm crashing from the high
You know I'm letting go tonight (yeah, I'm letting you go)
I'm falling from cloud 9

I'm wide awake
I'm wide awake
I'm wide awake
I'm wide awake
I'm wide awake 

 

Sana makanta ko 'to ng buong puso balang araw.

Sana magising na tayo sa ating "teenage dream" tulad ni Katy Perry.

:)